"ความจริงของร่างกาย...ที่คุณอาจยังไม่เคยรู้"

แอนเพิ่งกลับมาจากประเทศจีนค่ะ

เดือนที่แล้วพานักเรียนไปตามรอยเรกิกันที่ญี่ปุ่น ทริปนี้เลยพาคุณครอบครัวไปเที่ยว ไปรับพลังที่จีนบ้าง

เรื่องพลังงานของสถานที่ เดี๋ยวมาเล่าให้ฟังอีกที มีหลายที่ที่พลังงานเข้มข้นมาก ๆ เลย มีโอกาสจะจัดทริปรับพลังที่จีนด้วยน่าจะดี ^^

แต่โพสต์นี้อยากจะแชร์ เรื่องที่น่าสนใจของร่างกายและจิตไร้สำนึกในระหว่างทริปที่เกิดขึ้นค่ะ เพื่อให้คุณพอเข้าใจแบบง่าย ๆ และเป็นประโยชน์ในการนำไปใช้ในชีวิตประจำวัน ค่อย ๆ อ่านไปนะคะ

ทริปนี้แอนไปเส้นทางสุดฮอตของมณฑลยูนนาน

เมืองต้าลี่ ลี่เจียง ภูเขามังกรหยก (Jade Dragon) และคุนหมิงค่ะ

ที่จริงสถานที่เหล่านี้แอนเคยไปมาหมดแล้ว แต่รอบนี้ต่างไป เพราะไปกับครอบครัวและญาติ ตามสไตล์คนไทยเชื้อสายจีนที่ญาติเยอะค่ะ ^^ เราเลยจ้างบริษัททัวร์ส่วนตัวไปกันได้ 1 กรุ๊ปแบบมีแต่พวกเราเอง

ตั้งแต่ได้เห็นแพลนเที่ยว ก็รู้แล้วว่าทริปนี้ไม่เบา เพราะไปขึ้นภูเขาหลายลูกเลย โดยเฉพาะภูเขาหิมะ ที่ความสูง 3,000-5,000 เมตรจากระดับน้ำทะเล

จากประสบการณ์ที่แอนเคยไปปีนเขาหิมะฮาปา ที่ระดับ 5,396 เมตรมาแล้ว ซึ่งด้วยสภาพอากาศและร่างกายตอนนั้นทำให้ไปสุดที่ 4,600 เมตร ก็ยังรู้สึกว่าต้องเตรียมพร้อมร่างกายและความแข็งแรงมาประมาณนึงเลย รอบนี้จะต้องคอยดูแลคุณแม่อย่างใกล้ชิดแน่ ๆ

คุณแม่ของแอนก็เป็นผู้สูงอายุท่านนึง

และสุขภาพร่างกายก็ไม่เรียกว่าปกติเท่าไหร่ เพราะมีหมอนัดทุก 2 สัปดาห์ อีกทั้งน้ำหนักก็เกินมาตรฐาน(ไปเยอะ)ค่ะ

ระหว่างทริปแม่ก็เอนจอยกับอาหาร สถานที่ อากาศ การถ่ายรูป วิว ฯลฯ ตลอดทาง ดูแล้วยังไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง…

จนกระทั่ง…

วันที่ 2 ที่เราเริ่มจะขึ้นที่สูงไปยังหมู่บ้านลี่เจียง หมู่บ้านโบราณที่เป็นมรดกโลก หากใครเคยไปคงจะพอทราบว่าลี่เจียงเป็นหมู่บ้านที่สร้างอยู่ตามแนวเขา ซึ่งตัวหมู่บ้านก็ต้องเดินเท้าขึ้นเขาไป

เดินขึ้นแล้วก็ต้องเดินลง ขึ้นเขาแล้วก็ต้องลงเขา กลับออกมาทางเดิม

เดินไปซักพัก แล้วแม่ก็เริ่ม…

-ปวดเข่า

-ปวดขา

-ปวดเท้า

-เหนื่อยหอบ

-หายใจไม่ทัน

เหล่านี้เป็นการส่งสัญญาณของจิตไร้สำนึกที่บอกว่า

ร่างกายเหนื่อย เกินสภาวะปกติที่เคยทำมาแล้วนะ ให้มาสนใจร่างกายหน่อย

เราเลยนั่งพักที่ร้านกาแฟกันซักพักใหญ่ ด้วยทุกคนก็เป็นห่วงกับคุณแม่ว่า ยังเหลืออีกหลายวันที่ต้องขึ้นเขา ก็เกรงว่าคุณแม่จะไม่ไหว ซึ่งในตอนนั้นคุณแม่ก็เหมือนจะไม่ไหวจริง ๆ

แต่คุณรู้มั้ยว่า…จิตไร้สำนึกมีความพิเศษอยู่อย่างนึงค่ะ

กูรูระดับโลกหลายคนก็ใช้ศาสตร์ของจิตไร้สำนึกในการดึงศักยภาพที่ซ่อนอยู่ภายในตัวเรา ออกมาใช้ในยามจำเป็น หรือในยามที่ต้องการพลังมหาศาล ตัวอย่างที่เราเคยเห็นกันบ่อย ๆ เวลาไฟไหม้ บางคนยังสามารถยกโอ่ง ยกตู้เย็น ยกของหนัก ๆ ที่ในสภาวะปกติเราคงไม่สามารถยกกันได้ แต่ในยามจำเป็น มนุษย์เราสามารถก้าวข้ามขีดจำกัดได้อย่างน่าเหลือเชื่อ!

หลักการง่าย ๆ ของจิตไร้สำนึกคือ…

• จิตไร้สำนึก “รับรู้” ทุกอย่างที่เราพูด

• จิตไร้สำนึก “รับรู้” ทุกอย่างที่เราได้ยิน

• จิตไร้สำนึก “รับรู้” ทุกอย่างที่เราเห็น

• จิตไร้สำนึก “รับรู้” ทุกอย่างที่เราคิด

และจิตไร้สำนึกจะ “เก็บ” ทุกข้อมูลเหล่านั้น เพื่อส่งสัญญาณและตอบสนองทางร่างกาย สื่อสารกลับมาให้เราได้รับรู้

ดังนั้น …

“เราโฟกัสอะไร จิตไร้สำนึกก็โฟกัสสิ่งนั้น ร่างกายก็จะตอบสนองตามสิ่งที่เราโฟกัสด้วยเหมือนกัน”

ในทุก ๆ การเดินขึ้นเขา เดินลงเขา นั่งพัก

แอนมักจะบอกกับแม่เสมอว่า …

“เยี่ยมมาก”

“เก่งมากเลยเลยแม่”

“โห นี่เดินมาตั้งเยอะแล้ว สุดยอดๆ”

“เดินเก่งเชียว”

(พูดจริง ๆ ด้วยนะคะ คนอายุมากแล้ว เดินขึ้นเขาแบบนี้ได้ นี่มันคือสุดยอดมาก เก่งมากจริง ๆ ค่ะ)

และโชคดีที่แอนเคยให้แม่ใช่เทคนิค Emo-Qi Solution เพื่อสื่อสารกับจิตไร้สำนึกมาก่อนแล้ว แม่เลยพอเข้าใจว่าร่างกายและจิตไร้สำนึกกำลังสื่อสารกันตลอดเวลา!

แม่ก็จะตอบรับทันทีว่า…

• “ขอบคุณร่างกายที่ให้เราเดินมาถึงตรงนี้”

• “ขอบคุณขาที่พาเรามาบนนี้ได้”

• “ขอบคุณหัวใจที่ช่วยให้เรามาไหว”

• “ขอบคุณตัวเองที่พามาถึงจุดนี้”

• พร้อมกับเอามือจับไปตามอวัยวะของร่างกาย ตามแต่ละประโยคที่พูดออกไป

เชื่อไหมคะว่า…

-ทั้ง ๆ ที่อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย เดี๋ยวหนาวมาก เดี๋ยวแดดออก สลับกันไปทุกวันตลอดทริป

-แต่ทริปนี้คุณแม่เดินขึ้นถึงยอดสุดของหมู่บ้านลี่เจียง ในขณะที่หลายคนเดินแค่ครึ่งทางก็ไม่ไปต่อแล้ว

-เดินขึ้น เดินลงเขา

-เดินขึ้นไปภูเขาหิมะมังกรหยก

-เดินรอบสวนสระมังกรดำ

-เดินเที่ยวรอบอุทยานน้ำหยก

-เดินลงจากภูเขาซีซานที่บันไดมากกว่า 300+ ขั้น

-แล้วยังไปเดินช้อปปิ้งถนนคนเดินต่อได้อีก

เรียกได้ว่าแม่เดินวันละประมาณ 12,000-16,000ก้าว

เดินไปพอ ๆ กับที่แอนเดินได้เลย

ในขณะที่ก่อนจะจบทริปคนในทริปเริ่มป่วยกันเกินครึ่ง

แต่แม่เดินฉิว เดินไปจนครบทุกสถานที่เลย กลับมาเมืองไทยก็สบาย ยังหยิบรถเข็นมาเข็นกระเป๋าเองด้วย ^^

ร่างกายได้ก้าวข้ามขีดจำกัด ที่(เคย)คิดว่าเดินไม่ไหวออกไปหมดเลย

แค่เพียง “สื่อสาร” ให้จิตไร้สำนึกช่วยกัน – ให้ร่างกายพาเดินไปด้วยกัน

ที่จริงแล้ว…

จิตไร้สำนึกเราทำงานตลอดเวลา อยู่ในแบล็กกราวด์ของร่างกายเรา คอยดูแลการทำงานของร่างกาย อวัยวะและระบบการทำงานต่าง ๆ ของร่างกาย รวมทั้งส่งผลกับชีวิตของเราตามทุก ๆ สิ่งที่เรารับเข้ามา

• เราคิดอะไร…จิตไร้สำนึกก็คิดตามอยู่ตลอดเวลา

• เราพูดอะไร…จิตไร้สำนึกก็บอกตัวเองแบบนั้นอยู่ตลอดเวลา

• เราฟังอะไร…จิตไร้สำนึกก็ได้ยินอยู่ตลอดเวลา

• เราเห็นอะไร…จิตไร้สำนึกก็เห็นตามอยู่ตลอดเวลา

ดังนั้นเราอยากให้ ชีวิตของเราเป็นแบบไหน

ก็ให้จิตไร้สำนึกของเรา “รับ” ข้อมูลแบบนั้นเข้ามา

*ถ้าเราอยากให้ชีวิตเรา มีแต่สิ่งดีดี มีแต่พลังงานดีดี ก็ให้รับเอาแต่สิ่งดีดี คิดแต่สิ่งดีดี พูดแต่สิ่งดีดี

สนใจความรู้สึกตัวเอง สนใจสัญญาณที่ร่างกายต้องการสื่อสาร

*ถ้าเราอยากหลีกเลี่ยงมลพิษ Toxin พลังงานลบ อารมณ์ลบ ก็เลิกเอาข้อมูลขยะเข้ามา เลิกเสพข้อมูลที่ดึงดูดสิ่งเหล่านั้นเข้ามา เลิกสนใจคนอื่น